ကျွန်တော်အသက်ကြီးပါပြီ။ ကျွန်တော့် အတိတ်ကလုပ်ခဲ့မိတာတွေကိုပြန်သုံးသပ်နေမိတယ်။ အမှားတွေအများကြီးလုပ်ခဲ့မိတယ်။ ဘာလို့ဒီအမှားတွေလုပ်ခဲ့မိတာလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းကိုကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးကြည့်နေမိတတ်တယ်။ အမှန်တွေဘာလို့မလုပ်မိတာလဲလို့ ပြန်စဉ်းစားနေမိတတ်တယ်။
ကျွန်တော်တို့ကလေးဘဝ ငယ်စဉ်ကအမှားတစ်ခုခု လုပ်တော့မယ်ဆိုရင် မိဘတွေကကြိုတင်သတိပေးကြတယ်။ ကျွန်တေ်တို့လုပ်နေတာမှားနေပြီ။ ဆက်လုပ်နေရင် ဒုက္ခရောက်တော့မယ်လို့။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။ သူတို့ငယ်စဉ်ဘဝမှာ အမှားလုပ်ခဲ့လို့ ဒုက္ခရောက်ခဲ့တဲ့အတွေ့အကြုံရခဲ့ပြီးပြီ။ သားသမီးတွေကို သူတို့လိုဒုက္ခ မရောက်စေချင်လို့ပါ။
ဒါပေမယ့် သားသမီးတွေဟာ အဲဒီလို ဆုံးမသွန်သင်ပြတာကို နားမထောင်ကြတော့ အမှားတွေလုပ်မိကြတယ်။
သူတို့ကြီးလာတဲ့အခါ သူတို့မွေးလာတဲ့သားသမီးတွေကိုအမှားမလုပ်ဖို့ဆုံးမကြတယ်။ ကလေးတွေကနားမထောင်ကြပါဘူး။ အမှားတွေလုပ်ကြတယ်။ ဒုက္ခတွေနဲ့ကြုံတွေ့ရတယ်။ သံသရာလိုပဲ ဒီလိုဖြစ်နေတာတွေဟာ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဖြစ်နေတယ်။ နောင်လဲဆက်ဖြစ်နေဦးမှာပဲ။
ကျွန်တော်တို့ဟာအနာဂတ်ကိုကြိုတင်မြင်တွေ့နိုင်တဲ့အသိဉာဏ်ရှိနေရင် အမှားတွေကိုရှောင်ရှားနိုင်ကြမှာပါ။ အမှားကင်းတဲ့ အနာဂတ်ကိုပိုင်ဆိုင်ဖို့စောစောကပြောသလို အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်တဲ့ လူကြီးမိဘတွေကိုတိုင်ပင်မေးမြန်းအကြံဉာဏ်ရယူခြင်း၊ အတွေ့အကြုံရှိသူတွေ ရေးသားထားသောစာအုပ်များကိုဖတ်ရှုခြင်းဖြင့်အမှားလုံးဝကင်းစင်တာမဟုတ်တောင် အမှားနည်းတဲ့ဘဝကိုဖြတ်သန်းနိုင်ပါလိမ့်မယ်။
Kazuo Inamori ရေးတဲ့ ‘A Passion for Success’ စာအုပ်ထဲက ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ကိုမှီးထားတာပါ။
ဗန်းမော်သိန်းဖေရေးသားထားသော မျှဝေလိုသောအတွေးများမှကူးယူဖော်ပြထားပါသည်။
