ဆော့ခရတ္တိ၏ စောင့်စည်းမှု သံယမ အယူအဆ (အပိုင်း – ၃)

ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ဆိုပြန်သည်မှာ လူကလေးခါမိဒိ၊ အသင်က ထိုသို့ဆိုသည်ဖြစ်လျှင် သံယမ၏ သဘောကို အသင် ပြောပြနိုင်အောင် ထပ်၍ အားထုတ်ပါဦး။ ကိုယ့်စိတ်ကို ကိုယ်သုံးသပ်၍ စေ့စေ့စပ်စပ် ဆင်ခြင်ကြည့်ပါဦး။ သံယမရှိသော အမူအရာကို အသင်ပြုသောအခါ အသင်တွင် မည်သို့သောစိတ်သည် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးသနည်း။ ထိုစိတ်တွင် မည်သို့သော သဘောရှိမည်နည်း။ တွေးကြည့်ပါ။ ထို့နောက် အသင်တွေးကြည့်သဖြင့် အသင်သိမြင်လာသည့်အတိုင်း မကွယ်မထောင့် ပြန်ပြောပါ။ ဤသို့လျှင် ကျွန်ုပ်က ခါမိဒိကို တိုက်တွန်းပြန်သည်။

ထိုအခါ လူကလေး ခါမိဒိသည် သူ၏ စိတ်တွင်းအခြေအနေကို သူပြန်ကြည့်ဘိသကဲ့သို့ အတန်ကြာမျှ စူးစူးစိုက်စိုက် စဉ်းစားပြန်သည်။ ထို့နောက် ပြောသည်မှာ အချင်း ဆော့ခရတ္တိ၊ ကျွန်တော် တွေးမိ၍ သိမြင်သည့်အတိုင်း ပြောရမည်ဖြစ်လျှင် သံယမရှိသောသူတွင် အရှက်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် သံယမသည် ကာယိန္ဒြေနှင့် တူ၏ဟု ထင်သည်။

ထိုအခါ ကျွန်ုပ် မေးသည်မှာ ခါမိဒိ၊ သံယမ ဟူသည် လေးစားအပ်သောသဘောဖြစ်၏ဟု အသင်ဆိုခဲ့သည် မဟုတ်ပါလော။

ဟုတ်ပါသည်၊ ဆိုခဲ့ပါသည်။

ထို့ပြင် သံယမရှိသောသူတွင် ကောင်းသောသဘောလည်း ရှိသည်မဟုတ်ပါလော။

ဟုတ်ပါသည်၊ ရှိပါသည်။

လူကောင်းဖြစ်အောင် မပြုနိုင်သော အရာကို ကောင်းသောအရာဟု အသင် ဆိုမည်လော။

မဆိုပါ။

ထိုသို့ဆိုလျှင် သံယမသည် လေးစားအပ်သည်သာမက ကောင်းသည်လည်းဖြစ်၏ဟု မယူနိုင်ပြီလော။

ယူနိုင်ပါသည်ဟု ထင်ပါသည်။

ကောင်းပြီ။ ‘နွမ်းပါးချို့တဲ့သူအဖို့မှာ ကာယိန္ဒြေသည် မိတ်ဆွေကောင်းမဖြစ်နိုင်’ ဟု မဟာကဗျာစာဆို ဟိုးမားသည် ဆိုမိန့်ခဲ့သည်။ ထိုအဆိုအမိန့်ကို အသင် မည်သို့ သဘောရပါသနည်း၊ သဘောကျပါသလော။

ဆော့ခရတ္တိ၊ သဘောကျပါသည်။

ခါမိဒိ၊ သဘောကျသည်ဟု အသင်ဆိုလျှင် ကာယိန္ဒြေသည် ကောင်းလည်းကောင်း၍ မကောင်းလည်း မကောင်းဟု ဆိုရာမရောက်ပြီလော။

ဆိုရာရောက်နိုင်ပါသည်။

သို့ရာတွင် လူခပ်သိမ်းကို မကောင်းအောင် မပြုတတ်၊ ကောင်းအောင်သာ ပြုတတ်သော သံယမသည် ကောင်းသောသဘောသာ ဖြစ်သည်။ ဟုတ်ပါသလော။

ဟုတ်ပါသည်။

ကောင်းပြီ။ သံယမသည် ကောင်းသော သဘောသာဖြစ်၏ဟု အသင်ဆိုလျှင်၊ ထို့ပြင် ကာယိန္ဒြေသည် ကောင်းသည့်အခါကောင်း၍ မကောင်းသည့်အခါ မကောင်း၏ဟု ဆိုရာရောက်လျှင် သံယမသည် ကာယိန္ဒြေ မဖြစ်နိုင်ဟု ကောက်ရလိမ့်မည်။

စာပိုဒ် ၁၃

ထိုအခါ ခါမိဒိက အချင်းဆော့ခရတ္တိ၊ ဤဆင်ခြေလည်း လျော်ကန်လှပါပေသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်ကြားဖူးသော စကားတစ်ခွန်း ရှိပါသည်။ ထိုစကားကို ယခု သတိရလာပြီ။ သူ့အဆိုမှာ သံယမဟူသည် ‘ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုခြင်း’ ဖြစ်၏ဟု ဆိုပါသည်။ ဆော့ခရတ္တိ၊ ထိုအဆိုသည် မှန်ပါသလော။

ဟ လူကလေး မောင်ယောင်တောင်တောင်ရ၊ အသင်၏ စိတ်အခြေကို အသင်ကိုယ်တိုင် လေ့လာ၍ သိလာသော အသင်၏ အသိကိုသာ ကျွန်ုပ် အလိုရှိသည်။ ယခုသော် သူတစ်ပါး၏စကားကို အသင်က ဆိုချေပြီ။ အသင်သည် ထိုစကားကို ခရိတိအထံမှ ကြားခဲ့သလော၊ သို့တည်းမဟုတ် ပညာရှိ တစ်ဦးဦးထံမှ ကြားခဲ့သလောဟု ကျွန်ုပ်က မေးလိုက်ပါသည်။

ထိုအခါ ခရိတိအက အချင်းဆော့ခရတ္တိ၊ ခါမိဒိသည် ထိုစကားကို ကျွန်ုပ်ထံမှ ကြားခဲ့သည်မဟုတ်နိုင်ပါ။ ပညာရှိတစ်ဦးဦးထံမှ ကြားခဲ့ဟန်တူပါသည်ဟု ကြားဝင်၍ ဆိုပါသည်။

ထိုအခါ ခါမိဒိက ဆိုသည်မှာ ဆော့ခရတ္တိ၊ မည်သူ့ထံမှ ကျွန်တော်ကြားခဲ့သည်ဟူသော အချက်သည် အရေးမဟုတ်ပါ။

ရွေ့ ဟုတ်ပေ၏၊ မည်သူ့ထံမှ ကြားခဲ့သည်ဟူသော အချက်သည် ကျွန်ုပ်တို့ စဉ်းစားကြရမည့်အချက်မဟုတ်။ ကြားခဲ့သောစကား မှန် မမှန်သာ ကျွန်ုတို့ စဉ်းစားကြရမည့်အချက် ဖြစ်ပေသည်။

ဆော့ခရတ္တိ၊ ထိုသို့သာ ဖြစ်သင့်သည်။ လမ်းမှန်သို့ အသင်ပြန်ရောက်ပြီ။

ရောက်ရမည်ပါ့။ သို့ရာတွင် ခါမိဒိ၊ ထိုစကားသည် အကယ်ပင် တရား ဟုတ် မဟုတ် သိဖို့အရေးသည် မလွယ်လှပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုစကားသည် လူခပ်သိမ်းတို့ အသိခက်အောင် ကြံကြံဖန်ဖန် သွယ်ဝိုက်၍ ပြောသော ပဟဋ္ဌေိစကားမျိုး ဖြစ်၏ဟု ကျွန်ုပ် ထင်သောကြောင့်ပင်။

အဘယ်ကြောင့် ထိုသို့ ထင်ရသနည်း။ ရှင်းသင့်ပေသည်။

ရှင်းပါမည်။ သံယမဟူသည် ‘ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုခြင်း’ ဖြစ်၏ဟု ဆိုသော သူ၏စကားတွင် ဆိုလိုက်သည်က တစ်မျိုး၊ ဆိုလိုသည်ကတစ်ဖုံ ဖြစ်သည်ဟု ကျွန်ုပ်ယူချင်သည်။ ကောင်းပြီ၊ ကျွန်ုပ် မေးပါမည်။ စာသင်ဆရာသည် စာဖတ်သောအခါ၌သော်လည်းကောင်း၊ စာရေးသောအခါ၌သော်လည်းကောင်း မည်သို့သော အမှုကိုမျှ သူ မပြုဟု အသင် ဆိုမည်လော။

မဆိုပါ။ အရာတစ်ခုခုကို သူပြုသည်မှာ ရှင်းနေပါသည်။

ထို့ပြင် စာသင်ဆရာသည် အသင်တို့၏ အမည်များကိုသာ ရေးပြခြင်း၊ ဖတ်ပြခြင်း ပြုသလော။ အသင်တို့ကိုယ်တိုင် ရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်အောင်ကော မသင်ဘူးလော။ သို့တည်းမဟုတ် အသင်သည် အသင်၏အမည်ကိုလည်းကောင်း၊ အသင့်မိတ်ဆွေများ၏ အမည်ကိုလည်းကောင်း ရေးခဲ့သလောက် အသင့်ရန်သူများ၏ အမည်များကိုကော မရေးခဲ့ဘူးလော။

ဆော့ခရတ္တိ၊ မိတ်ဆွေများ၏ အမည်များကို ရေးခဲ့သလောက် ရန်သူများ၏ အမည်များကိုလည်း ရေးခဲ့ပါသည်။

ကောင်းပြီ။ အသင့်ရန်သူများ၏ အမည်များကို ရေးခဲ့ရာတွင် အသင့်ရန်သူများ ပြုကြရမည့်ကိစ္စ၌ အသင်ဝင်စွက်ဖက်ခြင်း ပြုခဲ့ပြီဟု အသင် မထင်ဘူးလော၊ သို့တည်းမဟုတ် အသင်မစောင့်မစည်း ပြုခဲ့ပြီဟု အသင် မထင်ဘူးလော။

လုံးဝ မထင်ပါ။

သို့ရာတွင် ရေးခြင်း ဖတ်ခြင်းသည် အရာတစ်ခုခု ပြုခြင်းဖြစ်လျှင် အသင့်မိတ်ဆွေများ၏ အမည်များကိုလည်းကောင်း၊ အသင့်ရန်သူများ၏ အမည်များကိုလည်းကောင်း အသင် ရေးခဲ့ဖတ်ခဲ့ရာ၌ အသင့်ကိစ္စ မဟုတ်သည်ကို အသင် ပြုခဲ့ရာ မရောက်ပြီလော။

ဆော့ခရတ္တိ၊ ရေးခြင်း ဖတ်ခြင်းသည် ကိုယ့်ကိစ္စ မဟုတ်သည်ကို ပြုခြင်း မမည်ပါ။ အရာတစ်ခုခု ပြုခြင်းဖြစ်သည်ဟုသာ ဆိုနိုင်ပါသည်။

စာပိုဒ် ၁၄

လူကလေး ခါမိဒိ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ဆေးကုခြင်း၊ အိမ်ဆောက်ခြင်း၊ အဝတ်အထည်ရက်ခြင်း၊ လက်မှုပညာတစ်ခုခုဖြင့် ထုတ်လုပ်ခြင်းတို့သည် အသင်၏ အလိုအရ အရာတစ်ခုခုပြုခြင်း၌ အကျုံးဝင်၏ဟု ယူရလိမ့်မည်။ ယူရမည်လော။

ယူရမည်သာ။

ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ဆိုသည်မှာ ခါမိဒိ၊ ထိုသို့ယူလျှင် ကျွန်ုပ်မေးချင်သည်။ အကြင်တိုင်းပြည်၌ ကိုယ့်ကိစ္စ မဟုတ်သည်ကို လက်ဖျားဖြင့် မတို့ရ၊ ကိုယ့်အကျိုးအတွက် ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုရမည်ဟူသော သဘောတရားကို လက်ခံလျက် လူတိုင်းလူတိုင်းသည် ကိုယ့်အဝတ်ကို ကိုယ်ရက်ရမည်။ ကိုယ့်အဝတ်ကို ကိုယ်ဖွပ်ရမည်။ ကိုယ့်ဖိနပ်ကို ကိုယ်ချုပ်၍ စီးရမည်။ ကိုယ့်သောက်ရေအိုးကို ကိုယ်လုပ်၍ သောက်ရမည်ဟု တရားဥပဒေ ပြဋ္ဌာန်း၏။ ထိုတိုင်းပြည်ကို ထိုတရားဥပဒေမျိုးဖြင့် စီမံအုပ်ချုပ်လျှင် သင့်ပါမည်လော။

ဆော့ခရတ္တိ၊ သင့်မည် မထင်ပါ။

သို့ရာတွင် သံယမတရားရှိသော တိုင်းပြည်သည် ကောင်းစွာစီမံအုပ်ချုပ်သော တိုင်းပြည်ဖြစ်ရမည် မဟုတ်ပါလော။

ဟုတ်ပါသည်။

ထိုသို့ တပြီးကား ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုအပ်သည် ဟူရာတွင် အထက်က ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း ကိုယ့်အဝတ်ကို ကိုယ်ရက်၍ ကိုယ့်အဝတ်ကို ကိုယ်ဖွပ်ရမည် စသော သဘောတရားမျိုးကို ကောက်လျှင် ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုခြင်းသည် သံယမ ဖြစ်နိုင်ပါတော့မည်လော။

ဆော့ခရတ္တိ၊ မဖြစ်နိုင်တော့ပါ။

စာပိုဒ် ၁၅

ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ဆိုသည်မှာ ခါမိဒိ၊ သံယမဟူသည် ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုခြင်းဖြစ်၏ဟု ဆိုသောသူသည် ပဟဋ္ဌေိစကားကို ဆိုခဲ့ခြင်းဖြစ်တန်ရာသည်။ ထိုစကားကို တရားတစ်ခုအဖြစ်ဖြင့် သူ အလေးအနက်ဆိုသည်ဟု ကျွန်ုပ် မထင်ပါ။ ထိုသို့ ဆိုရလောက်အောင် သူ မိုက်မည်ဟုလည်း ကျွန်ုပ် မထင်ပါ။ အချင်း ခါမိဒိ၊ အသင်သည် ထိုစကားကို မည်သို့သော လူအလူနထံမှ ကြားခဲ့သနည်း။

ဆော့ခရတ္တိ၊ ထိုစကားကို ဆိုသူသည် လူအ လူန မဟုတ်ပါ။ ပညာရှိကဝိ တစ်ဦးပါပေ။

ကောင်းပြီ။ ပညာရှိတစ်ဦးဖြစ်သည်ဟု ဆိုလျှင်လည်း ထိုပညာရှိသည် ထိုစကားကို ပဟဋ္ဌေိအဖြစ်ဖြင့်သာ ဆိုခဲ့တန်ရာသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ‘ကိုယ့်ကိစ္စိကိုသာ ပြုအပ်၏’ ဟူသော စကားသည် ကိုယ်ကြိုက်သလို အဓိပ္ပာယ်ကောက်၍ရအောင် ဆိုသောစကား ဖြစ်နိုင်သောကြောင့်ပင်။

ထိုအခါ ခါမိဒိက ဟုတ်စရာရှိ၏ဟု ဆိုပါသည်။

ကောင်းပြီ။ ‘ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုအပ်၏’ ဟူသော စကားသည် အဘယ်ကို ဆိုလိုပါသနည်း။ ဆိုလိုရင်းသဘောကို အသင် သိပါ၏လော။

ဆော့ခရတ္တိ၊ ကျွန်တော် မသိပါ။ ထိုစကားကို ဆိုခဲ့သူကိုယ်တိုင်ကပင် သူ့စကား၏ဆိုလိုရင်းသဘောကို သူသိချင်မှ သိမည်ဟု ခါမိဒိက ဆိုပါသည်။ ထိုသို့ ဆိုပြီးနောက် မသိမသာ ကဲ့ရဲ့ပြုံး ပြုံးလျက် ခရိတိအဘက်သို့ တစ်ချက်မျှ စောင်းငဲ့၍ ကြည့်ပါသည်။

ကျွန်ုပ်နှင့် ခါမိဒိ ပြောဟောနေကြစဉ် ခရိတိအသည် သူ့တပည့် ခါမိဒိ၏ မျက်မှောက်၌လည်းကောင်း၊ သူ့အပေါင်းအဖော်များ မျက်မှောက်၌လည်းကောင်း သူသိကြောင်း သူတတ်ကြောင်း ဂုဏ်ပုဒ်ကို ထုတ်ပြလိုသောဇောဖြင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ သို့ရာတွင် ဤအချိန်အထိ သူ မနည်းကြိုးစား၍ အောင့်ထားရဟန်ရှိသည်။ ယခုမူ သူ မအောင့်နိုင်တော့ပါ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ခါမိဒိသည် ထိုစကားကို ခရိတိအထံမှ ကြားခဲ့ခြင်းပေလောဟု ကျွန်ုပ် ဒွိဟဖြစ်လာခဲ့ရာ ယခု ဟုတ်မှန်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ခါမိဒိသည် သူ့ကိုယ်တိုင် အဖြေ မပေးလို၊ ခရိတိအကို အဖြေပေးစေလိုသည်။ ထို့ကြောင့်သာလျှင် ခါမိဒိသည် ခရိတိအကို တွန်းထုတ်လိုက်သောသဘောဖြင့် သူကမူကား အရှုံးပေးပါပြီဟု ဆိုပါသည်။

ထိုအခါ ခရိတိအသည် မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ပါသည်။ စာရေးဆရာ ရေးပေးသည့်အတိုင်း ဇာတ်ခုံပေါ်တွင် မင်းသားက မဆို။ အလွဲလွဲအချော်ချော်ဆိုသောအခါ စာရေးဆရာသည် မင်းသားကို ဒေါပွသကဲ့သို့ ခရိတိအသည် ခါမိဒိကို ဒေါပွပါလေတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ခရိတိအသည် ခါမိဒိကို ဒေါသဖြင့်ကြည့်၍ ပြောသည်မှာ ဟေ့ ခါမိဒိ၊ သံယမဟူသည် ကိုယ့်ကိစ္စကိုသာ ပြုခြင်းဖြစ်၏ဟု ဆိုခဲ့သော ဆရာ၏ ဆိုလိုရင်းကို အသင်မသိသော အကြောင်းကြောင့် ထိုဆရာလည်း မသိဟု အဘယ့်ကြောင့် အသင် ထင်ရသနည်းဟု ငေါက်လိုက်ပါသည်။

ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ကြားဝင်၍ ဖြန်သည်မှာ အဆွေကောင်း ခရိတိအ၊ ခါမိဒိသည် လူငယ်မျှသာ။ ဆရာ၏ဆိုလိုရင်းကို အဘယ်မှာလျှင် သူ သဘောပေါက်ပါလိမ့်မည်နည်း။ အသင်ကား လူကြီးလည်းဖြစ်သည်၊ လေ့လာဆည်းပူးခြင်းလည်း ရှိသည်၊ ထို့ကြောင့် ဆိုလိုရင်းသဘောကို အသင် သိမည်ဟု ကျွန်ုပ် ယူဆသည်။ ခါမိဒိ နောက်ဆုံးဖွင့်ဆိုခဲ့သော သံယမ၏ သဘောကို အသင်ကြိုက်၍ လက်ခံသည်ဖြစ်လျှင် ထိုသဘော ဟုတ်မဟုတ် သိရအောင် ကျွန်ုပ်သည် အသင်နှင့် ပြောဟောလိုသည်။ ဤသို့လျှင် ကျွန်ုပ်က ဆိုလိုက်ပါသည်။

ထိုအခါ ခရိတိအက အချင်း ဆော့ခရတ္တိ၊ ခါမိဒိ နောက်ဆုံး ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်ကို ကျွန်ုပ် လက်ခံသည်။

ဆရာဇော်ဂျီ ဘာသာပြန်ဆိုထားသော ပလေးတိုးနိဒါန်း မှ ကူးယူဖော်ပြသည်။